Ik staarde naar het mailtje. Las het nog eens en nog eens.
Twee dagen ervoor had ik, nadat ik een halfjaar eerder tot twee keer toe achter het net had gevist bij de officiële voorverkoop, kaartjes voor een U2-concert in de Arena gevonden. Gewoon op Marktplaats. Ene Romy had last minute besloten op vakantie te gaan en bood haar kaartjes te koop aan. Met zweterige vingers stuurde ik een bericht. Ik was de eerste die reageerde, de kaartjes waren voor mij. Ik maakte meteen het geld over.
Daarna werd het stil. Romy beantwoordde mijn berichten niet meer en ik ontving geen kaartjes. Toen ik uiteindelijk, nog steeds niet bereid te geloven wat iedereen me vertelde, Romy’s telefoonnummer invoerde bij Whatsapp verscheen er een profielfoto van vijf lachende gasten met bierblikjes in hun handen.
Ik moest bijna kotsen.
Twee dagen lang wilde ik niks meer over U2 horen of lezen. Toen kreeg ik een berichtje van een oud-klasgenoot die medelijden met me had gekregen. Of ik ergens mee naar toe wilde. Hij, U2-fan van het eerste uur, was uitgenodigd voor een ‘special moment with the band’, en hij mocht iemand meenemen.
Ik was niet meteen enthousiast, ik zag iets voor me met Ruud de Wild die plaatjes draaide in Concerto. Maar zoiets was het niet, verzekerde de klasgenoot me. ‘Het gerucht gaat dat ze een video gaan opnemen.’
Vroeger, toen ik nog een fangirl was, singletjes kocht voor de B-kantjes en dure buitenlandse muziekbladen voor de interviews en – nee, laten we het daar maar niet meer over hebben – had ik een droom. Een echte, eentje die zich tijdens mijn slaap voordeed. Ik droomde dat ik aanwezig was bij een klein, intiem optreden, samen met een handvol anderen, op ooghoogte met de band. Ook toen ik allang de platen niet meer kocht, en Bono steeds slechter trok, bleef ik de droom dromen.
En nu ging de droom werkelijkheid worden. Zou het? Werkelijk? Na dat ene, vage mailtje, bleef het stil. Ik kon me nergens toe zetten, staarde naar mijn beeldscherm, wachtend op nieuws.
Hoewel ik inmiddels de politie had gesproken die me had verteld dat er aan de lopende band mensen met valse concertkaartjes werden opgelicht, bleef ik ergens toch nog wachten op een berichtje van Romy. (‘Sorry!! Door de vakantiestress vergeten je de kaartjes te sturen! Stommmm ;-) Ze komen er nu aan!') Ik kon er nog steeds niet bij met mijn verstand. Wie doet zoiets? (‘Ze openen een rekening, en na een paar weken, als er een paar duizend euro op staat, heffen ze de rekening op en verdwijnen,’ had de medewerkster van mijn bank gezegd.)
Mijn telefoon kreunde. Eindelijk bericht! We moesten naar de Gashouder, op het Westergasterrein. Ik googlde de capaciteit van de Gashouder. 3000 man. Oké, dat was niet héél klein, maar ook weer niet heel groot.
Niet veel later stonden we buiten in de rij. Het was een bescheiden rij, en het gekke was: hij groeide nauwelijks. Honderd, honderdvijftig mensen, meer stonden er niet. ‘Misschien is de rest al binnen,’ zei iemand, en dan zweeg de rest teleurgesteld.
Binnen moesten we een geheimhoudingscontract te tekenen. We moesten onze telefoon inleveren. We kregen een nummer. Toen begon het wachten. Het was warm en er was niks te doen, de broodjes waren al op toen we binnenkwamen. We vergaten dat we voor U2 waren gekomen, apathisch staarden we voor ons uit. Na een heel lange tijd verscheen een meisje met een megafoon dat instructies begon te roepen zonder de megafoon te gebruiken.
‘Wat?’ zei iedereen. ‘Wat zegt ze? Wat moeten we doen?’
We moesten een rij vormen. ‘Hoe sneller jullie in de rij gaan staan, hoe eerder jullie U2 te zien krijgen,’ riep het meisje met de ongebruikte megafoon.
O ja. Het was alsof we het ons toen pas weer herinnerden.
Nauwelijks hadden we een plek gevonden in het kleine, stampvolle zaaltje waar we heen waren geleid, of de muziek begon. Een onbekend nummer. Voor me begonnen mensen te springen en met hun armen te zwaaien. Een beetje overdreven, vond ik. Toen zag ik een bekend hoofd met een mutsje. Huh, wat? Ik zag een hoofd met een zonnebril. Nee… En op dat moment zag ik ze allevier. Op het podium, op ooghoogte. Het was onwerkelijk, alsof ik naar een coverband stond te kijken. Ik vertrouwde het niet, het was te echt.
Maar ergens in de loop van het nummer nam iets anders het over. Mijn armen gingen de lucht in, mijn voeten werden losgetrild van de vloer, het ging vanzelf. Vijf keer speelden ze hetzelfde nummer, het werd steeds beter, we konden het inmiddels meezingen. En als we niet zongen, dan tapte Bono moppen, hele slechte moppen, maar dat kon niemand iets schelen, we waren binnen, we waren samen.
Het was al laat toen we weer naar buiten kwamen. Zachte regen op verhitte huid, een haag van mensen, vier gereedstaande zwarte auto’s. Ik bleef niet wachten, stapte meteen op de fiets naar huis. When the lights go out. Ik kon het nog steeds meezingen. Aan wie kon ik het kwijt? We mochten er niks over zeggen, niks over schrijven. Boetes zouden volgen. Ik vloog over natte fietspaden, klingelde treuzelaars opzij, vol agressie – energie, verbeterde ik mezelf: niet vol agressie, maar vol energie. Ik was gekust door een ex en het had meer losgemaakt dan ik had verwacht.
Thuis. Onrustig checkte ik Twitter, Facebook en Instagram, propte ik eten naar binnen, drinken, rukte ik de zweterige kleren van mijn lijf, stuurde ik berichtjes rond, het scherm van mijn telefoon één vettige vlek. Stuiterend lag ik even later in het donker. Wat moest ik hiermee? Het weer oppakken? Ik kan de dingen niet half, het is niets of vol erin.
Ik ben 51, zei ik tegen mezelf. Ik heb chronische migraine. Ik heb rust en regelmaat nodig en moet ’s avonds op tijd naar bed. Ik lag wakker en wachtte op de eerste tekenen van migraine, die ongetwijfeld zou komen en me de volgende dag aan bed gekluisterd zou houden.
Toen ging het licht uit.
’s Morgens had ik alleen een beetje spierpijn in mijn kuiten.
Hier staat het resultaat: https://www.facebook.com/search/top/?q=u2%20the%20blackout
