Ik zag de documentaireserie O.J.: Made in America. Ik was niet van plan hem te gaan kijken, ik had nog maar pas geleden de dramaserie The People v. O.J. gezien en ik wist alles nog, de namen, de details, de handschoen, de witte Bronco, Mark Furhman, Cato Kaelin, the Dream Team, de kapsels van openbaar aanklager Marcia Clarke. De rechtszaak, die overal over ging, behalve over de moord op Nicole Brown Simpson en Ron Goldman , was destijds live te volgen op CNN. Elke middag zat ik voor de tv. Uren. Ik was geobsedeerd. Ik keek om hem te zien worden veroordeeld. (Straks krijgt hij lekker zijn verdiende lóóhóón.) En was verbijsterd toen het anders liep.
Tijdens het kijken naar de dramaserie over de rechtszaak voelde ik niks meer van die woede van toen. Ik keek naar een verhaal. Naar een acteur die niet op O.J. lijkt. Naar Ross uit Friends die doet alsof hij Robert Kardashian is, maar gewoon Ross is met een blond geverfde lok in zijn haar. En naar John Travolta die zijn gezicht niet kan bewegen. Voor de rol, dacht ik, maar toen ik het opzocht zag ik dat John Travolta zijn gezicht écht niet meer kan bewegen.
Toch begon ik daarna nog aan O.J.: Made in America, de documentaireserie die de opkomst en ondergang van O.J. in een bredere context plaatst. Ik dacht eraan om bij aflevering drie te beginnen, omdat ik geen zin had om twee afleveringen over O.J.’s leven als populaire sportheld en filmster te moeten uitzitten. Maar ik begon toch bij het begin.
En toen gebeurde er iets merkwaardigs, zo tegen het einde van aflevering een. Ik ging hem aardig vinden. Ik dacht: die OJ is best een toffe gast. Ik vergat alles wat ik wist, alle smerige details die ik kende. Och, dacht ik zelfs even, het was een ongeluk, ze hadden ruzie, Nicole haalde waarschijnlijk het bloed onder zijn nagels vandaan. Hij had het ook niet makkelijk, hij kon waarschijnlijk niet anders.
‘You’ve been O.J.’d,’ zouden ze in O.J’s omgeving hebben gezegd. Zo noemden ze dat als hij weer iemand had ingepakt met zijn charmes: they’ve been O.J.’d
O.J. O.J-de zoals pedofielen kleine kinderen groomen en loverboys emotioneel verwaarloosde meisjes inpakken, en als je in de documentaire de mensen in O.J.’s nabije omgeving ziet – zijn jeugdvriend, de zwarte politieman die met hem bevriend was geraakt, zijn persoonlijke advocaat Robert Kardashian – valt op dat ook die allemaal iets kwetsbaars over zich hebben, een gevoelige oogopslag, een ontwijkende blik.
De agent verklaarde aanvankelijk niet tegen O.J. te willen getuigen. De advocaat stond hem bij tijdens de rechtszaak en de jeugdvriend hielp hem ontsnappen op de dag van zijn arrestatie – de beroemde vlucht in de witte Bronco die live op tv werd uitgezonden.
They had been O.J.’d, en goed ook.
O.J.: Made in America is op veel verschillende niveaus een interessant document. Alleen de titel klopt niet. O.J.: Made by O.J. zou een betere zijn geweest. Of gewoon: Y’all been O.J.’d.
